Er bereikte ons per snelpost een bericht van de heer Joseph Goebbels waarin deze niet tot onze verbazing de loftrompet stak over de Verenigde Vlaamse Pers. Hij sprak vol lof over hun ondersteuning van de krieg en hoe ze zich inzette om hun diensten te leveren aan het Vlaamse Volk en hun furher. Het was wel even wennen geweest dat de Joden niet meer volksvijand 1 waren en men beter vlees te pakken had. Maar het was wel geniaal. En zo ging zijn gedram maar door. Het smakeloze schrijfsel lag al klaar voor in het vuur te belanden toen mijn oog viel op een kleine zin in de tirade. "Men had uitstekend werk verleend om te zwijgen over de 7000 Antwerpse terroristen. Over welke mensen had de Joseph het nu?
Enig navragen en opzoeken bracht aan het licht dat er een optocht van 700 mensen was geweest die vergezeld was van 7000 Antwerpse slachtoffers van legerterreur.
Ze waren niet de enige 7000 in Antwerpen, maar deze konden het niet laten en verbraken een 350 jaar oud stilzwijgen om hun recht van verdraagzaamheid en vrede op te eisen. Ze waren ooit met zijn allen afgeslacht door troepen ter beveiliging tegen terreur. Bij gebrek aan intresse van de Pers hier een kort verslag van de 7000 aanwezigen die elders vergeten zijn.
De eerste deelnemers waren een absolute verrassing, een gemengde delegatie uit verschillende landen van Europa getooid met kurkassen en kettingen stond erop om zijn steun te betuigen en na 350 jaar te verklaren dat ze absoluut spijt hadden dat ze gelijkenis vertoonde met figuren uit donkere tijden zoals de 21e eeuw. Het was een zicht om in tranen uit te barsten hoe de ooit zo trotste en stoeren helden van de Citadel een voor een kwamen aangestompeld en nog erger bevreesd keken dan een Burgermeester op een Sinksenfoor.
Maar na deze trieste delegatie was de vloed niet te stoppen. Kinderen, Vrouwen, Mannen en nog wat waar het niet meer duidelijk was wat het ooit geweest was. Even deinsde ze achteruit toen ze de kettingen zagen maar dan zagen ze de tranen en de stenen begonnen zich om te keren. Zoals het echte Antwerpenaren betaamd wisten ze direct wanneer het tijd was om te feesten.
Er waren enkele heren, ik weet niet meer van welke tijd of land, die zich vreselijk stoorde aan de sodomie en overlast die er dan gepleegd werd. Het was tegen een of ander godheid met 5 poten, 6 staarten en een halve kop en zonder hart, als ik het goed verstaan heb. Zoals de grote god toch nooit had bevolen moest men als waardige geest zijn moordenaars toch haten minstens nog 1000 jaar langer. Het was compleet ongehoord dat men niet enkel zijn naam nog wist maar na al die jaren nog durfde te zingen. Er gebeurde met die heren wel iets vreemd. Ze zagen er om te beginnen al niet erg fris uit maar hoe verder hun uitleg vorderde hoe grijzer en vager ze werden. En ik weet niet eens of ze nu zo hard zuchte of het de wind was die ze moe was.
Maar nu terug naar het feestgebeuren. Het was een vreemd gezicht je zag er mensen rond lopen in geel en oranje en zelfs een vleugje groen en rood. En daartussen vlogen de wit rode schimmen rond tegen en door elkaar. En hoe langer de tonen van mensen weerklonken hoe drukker het werd. En dan werd het plots stil. Het was zo ineens dat ik omkeek of die Citadel ook niet was meegekomen maar zeg enkel wat politieagenten benzine drinken. En wel 7000 witte gezichten keken vol afschuw naar dat gebeuren. Ik snapte er geen sikkepit van ze waren toch rustig, deden geen vuile dingen en hielde zelfs hun handen thuis. Zelden ze zo braaf gezien en toch....
En dan klonk de traan stil door en nog 2000 tranen volgde. Het waren niet die agenten waar men zo naar staarde maar het gruwelijke besef dat 350 jaar later daar de druppels olie neervielen die getuige waren geweest van een nieuw bloedbad van ontspoorde hebzucht. De namen van Nigeriaanse dorpen die niet meer bestonden klonken tegen de ruines van een rechtshof en kaatste terug in duizenden namen. En hoe kon ik ooit uitleggen dat we het niet wilde weten?
Was ik even blij dat die niet zo lang duurde en de hele stoet zich in beweging zette. De triestheid liet me niet los maar de veerkracht van die geesten was aanstekelijk. Ze keken vol trots naar wat eens hun muren waren geweest en zagen dat het goed was. Hier en daar wees men naar een oude herinnering of werd stil waar de herinnering een gruwel werd. Maar niets kon hun entoesiasme temperenen. Heel vertederend kwam zelf een klein spookje naast me lopen en trots vertellen dat ze al 9 van de 10 geboden had geleerd en ja ze kon ze alle vlekkeloos opzeggen. Enkel jij zult niet doden kon ze maar niet begrijpen. Dom kind toch, hoe kon ze nu niet snappen hoe laat het was als je iemand mocht doden.
Niet alles kan verteld worden maar het slot kwam hoe dan ook veel te vroeg. Nog 1 spook wilde even vooraan staan, Hij dankte ieder voor zijn aandacht en inzet maar moest wel vertellen dat men voor vrede nog even moesten wachten. De aanvraag tot recht en draagzaamheid en vrede was goedgekeurd maar moest nog door de adminstratie en er ontbraken nog enkele honderden menselijke voorspraken. Maar de moed niet verliezen galmde hij. Npg een tien keer en we zijn er dan kunnen we in vrede gaan slapen.
Enig navragen en opzoeken bracht aan het licht dat er een optocht van 700 mensen was geweest die vergezeld was van 7000 Antwerpse slachtoffers van legerterreur.
Ze waren niet de enige 7000 in Antwerpen, maar deze konden het niet laten en verbraken een 350 jaar oud stilzwijgen om hun recht van verdraagzaamheid en vrede op te eisen. Ze waren ooit met zijn allen afgeslacht door troepen ter beveiliging tegen terreur. Bij gebrek aan intresse van de Pers hier een kort verslag van de 7000 aanwezigen die elders vergeten zijn.
De eerste deelnemers waren een absolute verrassing, een gemengde delegatie uit verschillende landen van Europa getooid met kurkassen en kettingen stond erop om zijn steun te betuigen en na 350 jaar te verklaren dat ze absoluut spijt hadden dat ze gelijkenis vertoonde met figuren uit donkere tijden zoals de 21e eeuw. Het was een zicht om in tranen uit te barsten hoe de ooit zo trotste en stoeren helden van de Citadel een voor een kwamen aangestompeld en nog erger bevreesd keken dan een Burgermeester op een Sinksenfoor.
Maar na deze trieste delegatie was de vloed niet te stoppen. Kinderen, Vrouwen, Mannen en nog wat waar het niet meer duidelijk was wat het ooit geweest was. Even deinsde ze achteruit toen ze de kettingen zagen maar dan zagen ze de tranen en de stenen begonnen zich om te keren. Zoals het echte Antwerpenaren betaamd wisten ze direct wanneer het tijd was om te feesten.
Er waren enkele heren, ik weet niet meer van welke tijd of land, die zich vreselijk stoorde aan de sodomie en overlast die er dan gepleegd werd. Het was tegen een of ander godheid met 5 poten, 6 staarten en een halve kop en zonder hart, als ik het goed verstaan heb. Zoals de grote god toch nooit had bevolen moest men als waardige geest zijn moordenaars toch haten minstens nog 1000 jaar langer. Het was compleet ongehoord dat men niet enkel zijn naam nog wist maar na al die jaren nog durfde te zingen. Er gebeurde met die heren wel iets vreemd. Ze zagen er om te beginnen al niet erg fris uit maar hoe verder hun uitleg vorderde hoe grijzer en vager ze werden. En ik weet niet eens of ze nu zo hard zuchte of het de wind was die ze moe was.
Maar nu terug naar het feestgebeuren. Het was een vreemd gezicht je zag er mensen rond lopen in geel en oranje en zelfs een vleugje groen en rood. En daartussen vlogen de wit rode schimmen rond tegen en door elkaar. En hoe langer de tonen van mensen weerklonken hoe drukker het werd. En dan werd het plots stil. Het was zo ineens dat ik omkeek of die Citadel ook niet was meegekomen maar zeg enkel wat politieagenten benzine drinken. En wel 7000 witte gezichten keken vol afschuw naar dat gebeuren. Ik snapte er geen sikkepit van ze waren toch rustig, deden geen vuile dingen en hielde zelfs hun handen thuis. Zelden ze zo braaf gezien en toch....
En dan klonk de traan stil door en nog 2000 tranen volgde. Het waren niet die agenten waar men zo naar staarde maar het gruwelijke besef dat 350 jaar later daar de druppels olie neervielen die getuige waren geweest van een nieuw bloedbad van ontspoorde hebzucht. De namen van Nigeriaanse dorpen die niet meer bestonden klonken tegen de ruines van een rechtshof en kaatste terug in duizenden namen. En hoe kon ik ooit uitleggen dat we het niet wilde weten?
Was ik even blij dat die niet zo lang duurde en de hele stoet zich in beweging zette. De triestheid liet me niet los maar de veerkracht van die geesten was aanstekelijk. Ze keken vol trots naar wat eens hun muren waren geweest en zagen dat het goed was. Hier en daar wees men naar een oude herinnering of werd stil waar de herinnering een gruwel werd. Maar niets kon hun entoesiasme temperenen. Heel vertederend kwam zelf een klein spookje naast me lopen en trots vertellen dat ze al 9 van de 10 geboden had geleerd en ja ze kon ze alle vlekkeloos opzeggen. Enkel jij zult niet doden kon ze maar niet begrijpen. Dom kind toch, hoe kon ze nu niet snappen hoe laat het was als je iemand mocht doden.
Niet alles kan verteld worden maar het slot kwam hoe dan ook veel te vroeg. Nog 1 spook wilde even vooraan staan, Hij dankte ieder voor zijn aandacht en inzet maar moest wel vertellen dat men voor vrede nog even moesten wachten. De aanvraag tot recht en draagzaamheid en vrede was goedgekeurd maar moest nog door de adminstratie en er ontbraken nog enkele honderden menselijke voorspraken. Maar de moed niet verliezen galmde hij. Npg een tien keer en we zijn er dan kunnen we in vrede gaan slapen.
En toen werd het doodstil
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten